مدرسه ی ابتدایی ممکان مرگور

به علت تغییر مدرسه از این به بعد مطالب در وبلاگ جدید به آدرس زیر قرار خواهد گرفت.مطالب وعکس های موجود در این وبلاگ حذف نخواهد شد وهمچنین در آدرس جدید نیز قرار خواهند گرفت.درصورتی که پستی در مورد ممکان در وبلاگ جدید گذاشته شود در این وبلاگ نیز قرار خواهد گرفت.

www.3dayemadra3.blogfa.com

تقریبا 5 سال پیش درهمچین روزی بود که برای سازماندهی به زیوه رفتیم تا برای اولین بار محل تدریس خودمون رو انتخاب کنیم. ما تقریبا هیچ کدوم از روستاها رو نمی شناختیم اما من مایل بودم روستایی بهم برسه که بتونم اونجا بیتوته کنم چون راه دور بود ورفت وآمد  سخت می شد.

درابتدا روستای شیخ زرد برام افتاد روستایی که به غیر از من یک معلم بومی دیگه هم داشت وبه علت نبودمدرسه باید زیرزمین مسجد تدریس می کردیم.دوستم رضا هم به چریک آباد افتاد . این دو روستا تقریبا نزدیک هم بودن منم تصمیم گرفتم برم چریک آباد . بارضا رفتیم اما گفتن اینجا جایی برای موندن وجود نداره . من و رضا برگشتیم اداره و روستای کچله رو انتخاب کردیم روستایی که خیلی دور بود باهم به اون جا رفتیم جای خیلی زیبایی بود امادره داشت وباخودمون گفتیم زمستون که برف زیاد می باره رفت وآمد مشکل میشه واس همین دوباره تصمیم گرفتیم مدرسه رو عوض کنیم .این بار ممکان رو انتخاب کردیم رفتیم روستا رودیدیم هم خیلی به شهر نسبت به روستاهای قبلی نزدیک تر بود و هم سختی های روستاهای دیگه رونداشت. وارد مدرسه که شدیم شیشه همه کلاس ها شکسته بود و داخل کلاس ها وضع خیلی خرابی داشت وپر از آشغال بود. من و رضا مدرسه رو تمیز کردیم وتا سال تحصیلی آماده شد. ما دونفر بودیم و یه معلم کم داشتیم تااین که روز دوم حسین هم به جمع ما اضافه شد. سال اول به خوبی و خوشی گذشت .اونقدر خوش می گذشت که وقتی چهارشنبه ها به خانه برمی گشتیم آرزومون این بود که زود شنبه برسه و به مدرسه برگردیم. سال اول گذشت بخشنامه اومد که ما می تونیم به شهر انتقالی بدیم .بیشتر دوستای تربیت معلمی قبول کردن وبه شهر انتقالی دادن اما ما همین منطقه و روستا موندیم. سال دوم هم تموم شد و رضا تصمیم گرفت به شهر بره. حسین معاون شد و فرجاد به جمع ما اضافه شد. سال سوم نسبت به دوسال قبل امکاناتمون بیشتر شد اما دیگه داشتیم ازاین روستا خسته میشدیم چون برامون همه چی تکراری شده بود .ماتواین سال امکانات خیلی کمی داشتیم حتی حموم هم نداشتیم ومجبورمیشدیم خودمون آب روگرم کنیم و حموم بکنیم حتی سال اول موبایل هم خط نمی داد و تلویزیون هم نمی گرفت اما سال دوم اینا درست شدن. سال سوم هم تموم شد فرجاد همون جا موند و معاون شد اما حسین به اشنویه رفت و من هم به ناحیه 2 اومدم. مدرسه ای که برام افتاد مغانلو بود . اولین سال تو شهر برام سخت می گذشت وارد شدن از کلاس های 15 نفره به کلاس های 35 نفره خیلی سخته و چند ماه اول آدم با مشکل روبرو میشه . این سال هم تموم شد وسال بعد مدرسه باقرالعلوم افتادم  و امسال هم همین مدرسه هستم.

چندروز پیش خواب دیدم رفتم به ممکان و سرمزار زنیبه یکی از دانش آموزانی که 2 سال پیش دریک حادثه ای سوخت و فوت کرد واس همین تصمیم گرفتم به این روستا برم. دیروز بافرجاد به ممکان رفتیم شاید این آخرین باری بود که به این روستا می رفتم چون فرجاد هم از اون روستا به جای دیگه میره ومعلماش عوض میشن وشاید نتونم به مدرسه سری بزنم.اول به قبرستون رفتم و سرقبر زنیبه حاضرشدم سپس خونه حاج مجیدرفتیم و بعدش مظفر پدرزنیبه روهم دیدیم .

زمان خیلی سریع تر از اونی که فکر می کردم داره می گذره. 5 سال گذشت . انگار همین دیروز بود که از تربیت معلم فارغ التحصیل شدیم و به منطقه رفتیم. تاچشمامونو ببندیم وباز کنیم می بینیم که 30 سال هم تموم شده...

از بچه های خودم فقط چند نفر اومده بودن . واقعا سال اول تدریس هیچ وقت ازیاد آدم نمیره .با این که شرایط خیلی بدی داشتیم ولی بهمون خیلی خوش می گذشت. 3 سال ممکان تدریس کردم و میتونم بگم بهترین روزهای زندگیم همین 3 سال بود.

یادش بخیر خیلی خاطره داشتیم:

سال اول و دوم 6 کیلومتر پیاده روی کردن تا مدرسه از جاده اصلی،ترس از سگ های راه که بهمون حمله میکردن،کاک حسین ، رضا و فرجاد با شوخی های همیشگیمون، بچه های معصوم و مهربون، جوونای روستا و رفت وآمدهاشون شب ها به مدرسه، حاج مجید با شوخی هاش، مظفر با کمک های فراوونش به مدرسه وما، مردم و غذا آوردناشون هر روز و شب، فوتبال بازی کردن با جوونا،ماهی گیری تو رودخانه،کوهنوردی و کوه بری زر،سال اول و نبود ساده ترین امکانات مثل تلویزیون و تلفن همراه و حمام،یعقوب با ساده بودنش ،آتیش روشن کردن تو شب و  .... که هرچی بگم تموم نمیشن.

دیگه اون روزا برنمیگردن....

به ترتیب ازچپ به راست فرجاد،کاک لقمان،ناصر،مسعود(پسرحاج مجید) ومن

به ترتیب از چپ به راست :سپهر،من،نورس،رویا،آینه،سیبر و اگه درست بنویسم صوما

کلاس ششم هم امتحان داشت

اینم نمایی از کلاسی که 3 سال اونجا تدریس کردم

سلام. بعد از مدت ها اومدم ولی غمگین. دیروز فرجاد(مدیر ممکان) واسم زنگید و ازم خواست تو اردویی ک قراره بچه ها رو ببرن من هم باشم. خیلی خوش حال شدم وقبول کردم ولی مهم تر از اون باید مدیر مدرسم قبول می کرد. ازش خواستم بهم اجازه بده و سه شنبه مرخصی بگیرم و برم اردو ولی متاسفانه قبول نکرد و ناراحت شدم البته بهش حق میدم امسال 4 روز مرخصی ب خاطر فوت مادربزرگم و سفر ب مشهد گرفته بودم واولیای بچه ها کلی جنجال ب پا کرده بودن.خداییش هم سخته کلاس اول رو رها کردن...

امسال نتونستم برم بچه ها و روستا رو ببینم دلم براشون خیلی تنگ شده این بهترین فرصت بود ک متاسفانه نشد .امیدوارم تا قبل از تعطیلات برم ممکان و بچه ها مو ببینم...

(این مطلب از وبلاگ  اصلی بنده یعنی صدای مدرسه برداشته شده و در این وبلاگ قرار گرفته است)

امروز 21 تیر هست . یعنی روز تولد من. عمر انسان چه زود می گذره .امروز وارد25 سالگیم شدم. به مناسبت این روز میخوام خلاصه ای از 4 سال قبل مدرسم رو بنویسم . انگار همین دیروز بود که همراه دوستامون به سیلوانا رفتیم و سازماندهی شدیم.امتیاز من تقریبا از همه کم بود واسه همین یه روستای خیلی دور واسم موند دوستم رضا هم همین روستا رو انتخاب کرد. باهم تصمیم گرفتیم به روستای کچله بریم .روستایی که پیچ های خیلی زیادی داشت و درست بالای کوه بود. موقع برگشتن تصمیم گرفتیم روستامونو تغییر بدیم .واسه همین به یه روستای دیگه که خیلی از کچله بهتر بود رفتیم.روستای ممکان جای خوبی بود .2روز من و رضا مشغول تمیز کردن مدرسه بودیم مدرسه ای که دیوارنداشت و تمام شیشه های آن شکسته بود.بعدازچند روز حسین هم به ما اضافه شد وکادرمدرسه تکمیل شد. سال اول تدریسم میتونم بگم بهترین سال زندگی من بود .با این که تو روستا امکانات خیلی کم بود و ما حمام نداشتیم و حتی تلویزیون چیزی نشون نمیداد و از خط روستایی مدرسه واسه زنگ زدن به خونه استفاده میکردیم و زمستان های خیلی سختی هم داشت ولی بهترین روزهای زندگی من بود. سال دوم هم من و رضا و حسین همون مدرسه موندیم. سال بعدش رضا که مدیر آموزگار بود جابجایی گرفت و به شهر رفت.به جای رضا فرجاد که با هم تو تربیت معلم بودیم اومد پیشمون و سال سوم رو هم با خاطرات خوبی که داشتیم به پایان رساندیم. بعد از 3 سال حضور در ممکان من به شهر انتقالی گرفتم و حسین هم که اهل اشنویه بود به شهرستان خودش برگشت. تو اون مدرسه فرجاد موند و 4 معلم دیگه به اونجا اضافه شدن . ولی من که به شهر اومده بودم  با این که تجربه ی جدیدی بود خیلی از اومدنم پشیمان بودم .همش از خدا می خواستم برگردم به روستای قبلی ولی امسال بهم جابجایی ندادن و تو شهر موندنی شدم. این پست داره طولانی میشه فقط میخواستم بگم که این 4 سال مثل برق گذشت وخواستم  خلاصه ای از  4سال پیش مخصوصا 3 سال تو روستا  رو که خیلی سریع گذشت رو اینجا بگم. هنوز عکسای مدرسه و کلاسم موندن و همیشه به اون عکسا نگاه میکنم . چند تا از این عکسا رو که مربوط به 3 سال حضور در روستاس رو تصمیم گرفتم الان بذارم وبلاگ. کاش اون روزها برمیگشت.....  .
 این عکس ها به ترتیب تاریخ قرار گرفتن.

اولین عکس مربوط به اولین روزهای مدرسه میشه که با هم برای گردش به بیرون رفته بودیم.
           به ترتیب از راست به چپ رضا،حسین و من

یادش بخیر هفته ای یک بار شب ها آتیش روشن میکردیم و چایی میخوردیم




بعضی وقتا اهالی روستا میومدن مدرسه و شب ها با ما بودن



سرویس ما به علت بارش زیاد باران تو رودخونه گیر گرده بود که با تراکتور بیرون کشیدنش




دانش آموزان من ( کلاس دوم وسوم)




اردوی شیخ بایزید 1390





دریا ، ناتاشا و معصومه ی گل



جاده ی 7 کیلومتری که 3 سال برای رفتن به مدرسه پیاده روی کردیم
( از روستای رزگه پیاده روی شروع می شد و پس از گذشتن از روستای نرگی به ممکان می رسیدیم)






برای دیدن بقیه ی عکس ها به ادامه ی مطلب بروید

زنیبه هناره نیا شب دوشنبه 16 مرداد91براثر شدت سوختگی فوت کرد.روحش شاد.

جمعه شب بود که  به من زنگ زدند و گفتند که زنیبه سوخته و بردنش بیمارستان و وضعش هم زیاد خوب نیست و 80 درصد سوختگی داره.وقتی که این خبرو شنیدم خیلی ناراحت شدم و دلم براش سوخت.زنیبه که امسال به کلاس ششم خواهد رفت  یکی از بهترین و مودب ترین دانش آموزان مدرسه هست که من در این سه سالی که ممکان بودم شلوغی از او ندیده بودم.زنیبه یک روز تو بیمارستان بود و فرداش به خانه بردنش .قضیه از این قرار بود که زنیبه داشت آشغال ها رو می سوزوند که یک دفعه نفت زیادی رو میریزه و آتش به زنیبه می خوره و آتیش می گیره .خوش بختانه یکی از همسایه ها که اطرافش بود می رسه و آتش رو خاموش می کنه.امروز یکشنبه  تصمیم گرفتیم من و فرجاد و حسین ورضا به عیادتش به خانه شان برویم.خیلی از قسمت های بدنش به جز صورتش سوختگی  داشت. زنیبه از این که ما را دیده بود خیلی خوش حال بود و پدرش می گفت که زنیبه منتظر ما بود تا بهش سر بزنیم. 

برای سلامتیش دعا کنید.

داشتم به عکسایی که حدود1700 تا بودند و در طی این 3 سال گرفتم نگاه می کردم .بعضی از عکس ها به نظرم جالب اومد گفتم چندتا از اونا رو بذارم وبلاگ...(فقط یه خورده حجم عکس ها زیاده شاید یه کم طول بکشه باز بشن)

بدون شرح(معصومه و ناتاشا)

مدل موی جدید - دریا - سال 89

این نقاشی قشنگ رو رویا واسم کشیده.دوماد منم وعروس که خودش واسم انتخاب کرده بود .

زمستان 89که برای خوردن مرغ به بیرون رفتیم-یادش بخیر-اونی که کلاه گذاشته یعقوب هستش که چند ماه به عنوان سرایدار در مدرسه کار کرد.

باز هم از اون مدل موها.البته بعد زنگ ورزش موهاشو شست این شکلی شد.

بقيه در ادامه مطلب

چقدرسخته برام که از این جا دل بکنم.آخه من به بچه ها عادت کردم.مگه میشه 3سال با بچه ها تو یک کلاس باشی بچه هایی که معصوم هستندو از آن ها جدابشی.نمی دونم ساله دیگه کجام ولی هر جا باشم دیگه این جا نمیمونم.چون بیتوته دیگه برام کافیه.3 سال در ممکانی که از خانه نزدیک 70 کیلومتر با جاده پرپیچ و خمش فاصله داره زندگی کردم.آدم وقتی بیتوته میکنه مجبوره از خیلی چیزها دست بکشه حتی نمیشه به دوره ها رفت.تواین 3 سال حتی 1 ساعت هم دوره نرفتم.

بااین وجود من عاشق بچه ها هستم و جدایی از آن ها برام خیلی سخته.خداکنه جابجایی پیدا کنم و به شهر بیام.امسال انتقالی هم به خاطر ششم خیلی سخته.

من تو این مدتی که تو ممکان بودم خیلی چیزها یادگرفتم:

*من عشق و محبت را از سنوبر یادگرفتم که چند بار در کلاس به اشتباه بابا صدام کرد.

*من توجه به همه را از مرشاد یادگرفتم که گفت:آقامعلم چرا دخترها که از ماشلوغ تر هستند را از پسرها بیش تر دوست داری.

*من علاقه را از سمیع یادگرفتم که با این که زیاد از دستش به خاطر اذیت کردن بچه ها و شلوغ کردن عصبانی  میشدم و گاهی وقتانیز میزدمش روز آخر بهم گفت که منو خیلی دوست داره.

*من همت و تلاش را از حاج مجید یادگرفتم که با این که 60 سالش بود ولی از روزتاشب کار می کرد.

*من صبر و حوصله را از چوپانی یاد گرفتم که شب ها وروزها در هوای بارانی وسرد در کوه ها از گوسفندان مراقبت می کرد.

*من مهمان نوازی را از مردم روستا یاد گرفتم که همیشه به ما محبت می کردند وهمه چی برامون میاوردند.

و ........... .

امروز روز دوشنبه هست و آخرین روز مدرسه برای من .وقت خداحافظی فرا رسیده.تا حالا فکر کنم تا این اندازه گریه نکرده بودم. واای چقدر جدایی از این بچه ها سخته.

این وبلاگ هم دیگه به پایان خودش رسیده.3سال بود که این وبلاگ فعال بود و تقریبا هر ماه مطلبی روی وبلاگ قرار می گرفت.ولی از این روز دیگر ممکانی نیست که مطلبی بنویسم.شاید با یه وبلاگ دیگه و با یه مدرسه دیگه برگشتم.خدا می دونه چی میشه.اگه وبلا نویسی را دوباره شروع کردم حتما بهتون خبر می دم.